Daniëlle (21) overlijdt na xtc-pil: 'Stilletjes heengegaan in mijn armen' (2024)

In ‘Het zal je kind maar zijn’ beschrijven 27 ouders hoe hun kind kapotging aan wiet, cocaïne of xtc. Het zijn ouders zoals Nicolette. "'Weet u of ze drugs gebruikt?', vroeg de arts in het ziekenhuis. Dat doet ze niet, zei ik stellig."

"Ik ben binnen", appt Felice (17) enthousiast aan haar moeder. Ze kan haar geluk niet op, want ze is erin geslaagd om langs de controle te glippen op een dansfeest voor 18-plussers.
"Binnen in mijn hart, binnen in mijn ziel, je bent binnen!", schrijft haar moeder terug.
"Mafkees!", reageert Felice.
"Zo moeder, zo dochter", is de reactie.

Het zijn de allerlaatste berichtjes die de twee uitwisselen. Luttele uren later ligt Felice in het ziekenhuis. En weer een paar uur later is ze dood. Oorzaak: een xtc-pil. "Niet eens een foute", schrijft haar moeder.

Het verhaal van Felice staat in 'Het zal je kind maar zijn', een boek met 27 verhalen van ouders over het fatale drugsgebruik van hun zoon of dochter. Waar het ene kind niet meer zonder wiet, GHB of cocaïne kan, gaat de ander ten onder aan het allereerste 'duifje' of 'supermannetje', zoals xtc-pillen ook wel heten. Weer een ander wordt - onder invloed - geschept op de snelweg.

Ook het verhaal van Leon (20) uit Capelle aan den IJssel, die ontsnapt uit een kliniek en daarna van een flat springt, is in de bundel opgenomen. Net als dat van de Rotterdamse Zoë (18), die door drugsgebruik op de stoep van de Maassilo een hartstilstand krijgt.

Samensteller van 'Het zal je kind maar zijn' is Nicolette Koopen, die acht jaar geleden haar dochter moest begraven als gevolg van xtc-gebruik. Het sterfbed van Daniëlle (21) was een verschrikking, vertelt ze. “Ze had 42,7 graden koorts, lag met schuim op haar mond te schudden, met haar ogen te draaien en maakte de geluiden van een wolf. Uiteindelijk is ze stilletjes heengegaan. In mijn armen."

"Ik vind het belangrijk dat al deze kinderen een gezicht krijgen. Daarom begint elk verhaal ook met een grote foto en staat er een korte karakterschets bij. Bij Daniëlle staat: gek, vrolijk, gulle lach en ondernemend, maar ook grote zus. Je ziet in het boek allemaal prachtige kinderen, met in theorie nog een heel leven voor zich. En dan lees je 27 keer over drie d’s: dromen, drugs en dood."

"Ik werk niet met een opgeheven vingertje. Het zijn gewone verhalen die erin staan. Verhalen uit de praktijk. En juist daardoor worden mensen erdoor geraakt, denk ik. Iemand vertelde dat ze het boek vaak even weg moest leggen, omdat het haar zo aangreep. 'Ik kan het echt niet lezen voordat ik ga slapen', liet een ander me weten."

"Allebei. Ik hoop dat het vaders en moeders aanzet om het gesprek met hun kinderen aan te gaan. Want veel ouders weten helemaal niet dat hun kind iets slikt of rookt. Toen ik naar het ziekenhuis moest komen voor Daniëlle, vroeg de arts: 'Weet u of ze drugs gebruikt?' 'Nee', zei ik stellig, 'dat doet ze niet.'

Maar ze had dus wel MDMA en amfetamine in haar bloed. Natuurlijk hoop ik ook dat veel jongeren de verhalen gaan lezen. Omdat zij de volgende Daniëlle, Zoë, Mathias, Mitch of Leon kunnen zijn."

"Ja. Het is tegenwoordig heel gewoon om iets te gebruiken als je een avondje gaat stappen. Terwijl de kennis over drugs vaak beperkt is, zeker als het om de risico’s gaat. Na de dood van mijn dochter heb ik Team Daniëlle opgericht, een stichting die ouders en jongeren bewust wil maken van de gevaren van drugsgebruik.

Wat veel jongeren bijvoorbeeld niet weten is dat een half pilletje xtc innemen niet betekent dat je ook de halve dosering krijgt. Want de stoffen die erin zitten, hoeven niet gelijk over zo’n pil verdeeld te zijn. Het kan dus voorkomen dat je met een halve pil toch een hele dosis voor je kiezen krijgt.

Tijdens gastlessen op scholen vertel ik ook dat je honderd xtc-pilletjes kunt nemen zonder dat er iets fout gaat, maar dat in pil 101 plots een ander stofje kan zitten waar jouw lichaam helemaal niet tegen kan. Het maakt drugsgebruik eigenlijk tot een soort Russisch Roulette. Ik heb het verhaal gehoord van een jongen die door een kwart pilletje compleet in een depressie is geschoten en daar al jarenlang in zit. Mind you, door een kwárt pilletje!

Tijdens mijn gastles laat ik ook een foto van Daniëlle zien. Een mooie, lachende, blonde meid. Daarna volgt het beeld van mijn man en ik op het kerkhof, als we met een spade zand op haar kist gooien. De foto's hakken erin bij de jongeren, merk ik. Ik was laatst op een school waar heel veel cocaïne werd gesnoven. 'Door jouw gastles heeft helemaal niemand afgelopen weekeinde gebruikt', vertelde een docent."

"Ja. Dat worden verhalen van ouders wiens kind zelfmoord heeft gepleegd. 'Stille Strijders' gaat het heten en het komt dit najaar uit. Een van de vaders die je opnieuw zult tegenkomen in dat boek is Jack. Hij is een zoon kwijtgeraakt aan drugs. En omdat zijn andere zoon totaal niet kon omgaan met dat grote verdriet heeft die zichzelf van het leven beroofd. Zo ongelooflijk dramatisch kan het in een familie gaan."

"Het verlies was enorm en we zijn allemaal in rouwtherapie geweest. Maar nu, na acht jaar, kan ik zeggen dat het goed met ons gaat. Zelf probeer ik wat er gebeurd is vooral om te zetten in iets positiefs, zoals voorlichting geven via Team Daniëlle. Zij kan het allemaal niet meer vertellen, daarom doe ik het. Hoe heftig het ook is, ik bedank haar aan het einde van 'Het zal je kind maar zijn' dat ze mij als moeder heeft uitgekozen."

💬 WhatsApp ons!
Heb jij een tip voor de redactie? Stuur ons een bericht, foto of filmpje via WhatsApp ons of Mail: nieuws@rijnmond.nl